A nova en cuestión vén sendo esta, e se pinchades no enlace que aquí vos deixo, habedes comprobar con asombro, pavor, suor fría e tremores a subir pola espiña dorsal como este ano ides ter a sorte de poder escoitar a Mario Vaquerizo lendo o pregón do entroido vigués. Aí, cun par… Dándolle voltas a que raio será o que lle estea a pasar pola cabeza (ideas de avangarda, aire, un matojo rodando…) a este alcalde que temos a sorte de ter, recordei algo que me sucedeu hai xa uns cantos anos. E non puiden evitar sorrir (pensando na miña querida granxa, alá nas radiactivas praderas de Plutón). Veredes…
En certa ocasión tiven que traballar como técnico de son para este «artista». O problema (un deles) estaba en que a sala onde se facía a actuación non tiña licenza para concertos… Malia estaren máis que advertidos, os responsables da sala viñeran teimando en seguir facendo actuacións, polo que a policía xa os advertira de que, tan pronto como os veciños escoitasen unha soa nota, denunciaríanos, e non lles quedaría máis remedio que vir e pecharlles o local. Era o momento en que Vaquerizo comezaba a se converter en omnipresente estrela televisiva, e cando lles xurdiu a ocasión de traelo eles, evidentemente, non puideron resisitir a tentación…
Así que aí estabamos nós: o rapaciño este no escenario facendo o paripé co seu grupo de xoguete, eu na mesa de mezclas, e un monte de decibelios desparramados por toda a sala, propagándose polo edificio, a mazá e rúas adxacentes incluídas. Evidentemente, pasou o que estaba escrito que pasaría (lamentablemente para a «epicidade» do relato, non estaba escrito en ningún libro sagrado, senón na morea de multas recibidas anteriormente; évos un pouco máis pragmático, pero vaia: algo é algo…). Así, cando apenas levabamos quince minutos de recital, eu xa tiña un señor axente ao meu carón, amosándome a súa placa e indicándome que procedese á inmediata finalización do concerto no seu apartado técnico.
Como para pragmático eu (que ademais da placa tamén tivera tempo de reparar tanto na súa pistola como -sobre todo- nas súas esposas), o primeiro que fixen, por se acaso, foi levantar as mans ao ceo e, acto seguido, berrar:
-Todo é mentira!
-Desculpe, como di vostede?
-Digo que non me deteña, que todo é mentira, señor axente! -(si, é verdade: estaba berrándolle á autoridade; pero non vaiades pensar que fose polos nervios, nin nada diso: é que o concerto seguía, e eu tiña medo de que con tanto barullo non me escoitase… Bueno, e igual un pouco de medo, así en xeral, tamén tiña…).
Como o tipo seguía con cara de non comprender demasiado (ou máis ben nada), baixei os brazos e comecei a baixar rápidamente os faders de todas as canles da mesa de mesturas. Xa sabedes, refírome aos controis de volume polos que se supuña que deberían estar saíndo as baterías, o baixo, as guitarras, os coros… En definitiva, todo o que estaba soando. Tiñades que ver a cara do policía cando, logo de tan rápida acción, descubriu que a música seguía soando igualmente.
-Que merda está pasando aquí! -bramou o axente.
-Xa llo dixen: que é todo mentira! Nada máis é un playback!
-Un playback?!
-Exacto: un descarado, rotundo, zafio, groseiro e decibélico playback, señor axente!
-Todo el?!
-Todo el -confirmeille.
Efectivamente, se o xerente do local se atrevera a facer o concerto era porque sabía que non habería tal «concerto», polo menos «legalmente» falando: curiosamente, se non tes a licencia correspondente, a lei non che permite facer actuacións en directo, pero non di nada sobre (poño por caso) catro chimpafigos facendo o mandril no escenario por riba dun disco gravado. De todos modos, e por se acaso, o manager do ínclito pedírame antes do show que tivese a mesa de mezclas chea de botóns para arriba e para abaixo, con moitas luceciñas acesas e toda a parafernalia habitual, como se a cousa for de verdade, xa que, como el mesmo me dixo no mellor e máis correcto acento de Malasaña, «Tampoco ej cosha de que vayamoj dando demashiao la nota, ¿no, tronco?»
Descuberto o pastel, o policía non daba saído do seu asombro. Poñédevos no seu lugar: o axente vestírase para clausurar, e non lle daba entrado na cabeza a idea dun cambio de plans.
-Así que todo isto nada máis é fachada… -comentou á fin, sen deixar de rañar o cogote.
-Exacto -confirmeille.
-Xa… E, mira -reaccionou á fin-, dime unha cousa…
Achegouse a min e, para a miña sorpresa, preguntoume en ton confidente:
-Ti cres que toda esta xente sabe que este fulano nada máis é un pintamonas?
Xa de volta nesta realidade nosa, supoño que no fondo era inevitable (xa sabedes, algo así como en Cuando Harry encontró a Sally). Había un cento de opcións posibles, e se de artistas tiña que ir a cousa, era este un ano excelente para convidar, poño por exemplo, a Morris, tanto pola súa presenza pública coa estrea de A Esmorga como por outros motivos que agora non é preciso lembrar. Ou vaia, que se o que Caballero quería era unha estrela mediática, tamén podía falar con Fernando González, «Gonzo», o popular reporteiro de «El Intermedio», que ademais de ser da cidade tamén ten táboas, un certo criterio, e algo máis de fronte… Pero non. O alcalde tira ao monte, así que nada máis era cousa de tempo que rematase atopándose con Mario Vaquerizo. Á fin e ao cabo, quen mellor que Vaquerizo, alguén que nada máis é fachada, para un tipo tan preocupado nada máis que pola estética de rúas, avenidas e rotondas barqueiras como Abel Caballero? Ao mellor todo é un erro. Ao peor somos nós, que non estamos á altura de tamaña expresión «artística»…
