Un deses homes sobradamente capaces de coller a vida polos cornos e axeitala para que esta resultase un pouco máis amable, un algo máis confortable. Pero non para el, senón para os seus semellantes. Porque o corazón de Pablo era tan grande, tanto e tanto, que entre as súas aurículas e ventrículos había espazo abondo para un mundo enteiro.
Foron moitísimos os méritos de Pablo que todos fomos recordando nestes días. No ano 1982 Pablo fundou o Amfiv, equipo da elite do baloncesto español en cadeira de rodas. No 2000 foi premiado como Mellor Deportista Galego, e ese mesmo ano recibiu o recoñecemento de Vigués Distinguido. Tamén mantivo Pablo unha grande actividade no eido da política, converténdose en 2009 no primeiro edil en cadeira de rodas no concello de Vigo, onde desenvolveu un importante traballo en prol da eliminación das barreiras arquitectónicas coas que a cidade trababa á xente con algún tipo de discapacidade. Si, como todo o mundo recoñece estes días, o traballo público, social, político, de Pablo era magnífico. Pero, francamente, non é ese o Pablo que a min me vén ao pensamento cando pecho os ollos e penso que xa non o verei máis…
Eu coñecín a Pablo moitos anos atrás, antes de todos eses méritos dos que hoxe fala o xornal. E, xa daquela, Pablo era moi grande. Porque, con todo o seu bo facer, Pablo era para nós alguén moito máis próximo, moito máis cercano. Antes de ser o fundador do Amfiv, antes de ser un dos heroes parolímpicos, moito antes de ser o señor concelleiro, o señor Beiro era Pablo, «o do quiosco».
Na primeira lembranza que eu gardo de Pablo eu son aínda un rapaz, un cativo na praia de Canido, e recordo perfectamente o día en que coñecín a Pablo. Foi unha mañá, unha que empezara coa miña nai contándome na nosa cociña que Pablo, o fillo da señora Nahír, abrira un quiosco alá abaixo, na estación. «Un kiosko, aquí?». «Sí -respondeume ela-, xusto en fronte da droguería de Javier». Comprendede a miña estrañeza, naquel Canido dos primeirísimos anos oitenta aquilo era toda unha novidade, así que alá marchei eu, correndo con todo un valiosísimo saldo de cen pesetas, disposto a gastalas todas no novo quiosco dese tal Pablo. Lémbroo perfectamente, un «Mortadelo» e unha présa de gominolas foron o comezo dunha relación que durou para sempre.
Os anos e a vida leváronme a outros enderezos, a outros quilómetros, a outras cidades, pero Pablo sempre mantivo aberta esa comunicación. Non deixaba de preguntarme, sempre con moito interese, que tal ían as cousas cada vez que nos volviamos atopar, e sei que el, sempre atento, se encargaba de avisar á miña irmá cada vez que o xornal recollía algunha nova que tivese que ver comigo. «Andre, que hoxe vén o teu irmán no periódico!» Cónstame que había agarimo, moitísimo agarimo, naqueles avisos que Pablo lle deixaba a Andrea á beira do bar Canido.
Hoxe o kiosko está pechado, e eu non podo evitar pensar que tiña que chover, claro que si. Seguro que el, home forte, activo, positivo, non o querería así, pero é que nós non somos tan fortes coma el. Hoxe todos estamos tristes, e chora o mar, e chora o vento, e choran as areas da praia, e as vías do tranvía, e mais a máquina de refrescos. Porque marchou un home bo, carallo. E como non iamos chorar? Choramos porque si, porque nos dá a gana, e porque marchou un home bo. Ese é o Pablo que eu hei botar de menos sempre, cada vez que volva pasar por ese quiosco que aí arriba vos deixo: un home bo. Que a terra lle sexa leve.
