«Preocúpanos a cuestión humana, aquí non hai intimidade, as veces temos dez pacientes na mesma sala e se alguén quere orinar ten que facelo cunha cuña rodeado da xente e tapado cunha sábana», asegura. Pilar explica que «a xente está moi cabreada e nosotros estamos a facer de parapeto, non pedimos un spa, pedimos puntos de luz, non hai luz suficiente para pinchar, necesitamos espacios amplos de traballo, é imposible traballar así». También hace referencia al coste del aparcamiento, de internet o la escasa calidad de la comida. «Non hai cobertura de móvil nin internet e as duchas están deterioradas, a comida é un rancho, no Xeral había 60 dietas, aquí non chegamos a dez e nin saben o que son dietas libres de gérmenes», indica. «Hai xente que ten medo a falar, claro que hai medo, sobre todo os que non ten praza fixa no hospital», explica.
Anusca, enfermera
«Pode morrenos un paciente, se non pasa nada e grazas aos profesionais», afirma Anusca, enfermera de la UCI en el Meixoeiro. «Aquí non había tomas de auga na UCI, se fixeron rozas na metade para colocar a toma, puxeron plásticos para tapar», alerta. «Non cabe a roupa na taquilla, temos grifos de marcas e asientos de diseño, pero para os pacientes non hai nin un biombo», añade.
Otros testimonios:
DOCTOR SÁEZ, MÉDICO DEL SERVICIO DE RADIOLOXÍA
ROSA IGLESIAS, MATRONA DEL XERAL DESDE HACE 31 AÑOS
INÉS CONDE, ENFERMERA, INAUGURÓ EL MEIXOEIRO
SONSOLES GARCÍA, TÉCNICA DE ANATOMÍA PATOLÓGICA
MODESTA LÓPEZ, LABORATORIO, EN EL XERAL DESDE 1974
MARÍA JESÚS RODRÍGUEZ, PACIENTE, CON CÁNCER DE MAMA
PILAR RODRÍGUEZ, ENFERMERA DEL HOSPITAL DE DÍA
MIGUEL ESTÉVEZ, CELADOR DE LA UCI DEL MEIXOEIRO
ANUSCA, ENFERMERA DE LA UCI DEL MEIXOEIRO