Pero, agora que o penso, xuraría que eu non reclamei nada… E iso que tamén son vigués desde o día en que nacín, que en Vigo pago os meus impostos, e que lle teño tanto amor á miña cidade que mesmo lle dediquei unha novela. Non, non creo que ninguén vaia dubidar do meu compromiso como cidadán se digo que, así e todo, eu non reclamei nada. Moito menos ningún barco en ningunha rotonda… Non, nin eu reclamei nada nin, se lle son sincero, teño constancia de ningún movemento cidadán que tal cousa pedise.
Vexo que tamén dixo vostede que o barco é aí onde ten que estar, por respecto ás nosas tradicións e orixes, e que «dentro de poco habrá un barco precioso en la ciudad, un barco magnífico para ver cómo es Vigo, una ciudad de barcos». Home, señor alcalde, non sei como o verá vostede, pero para min que onde teñen que estar os barcos é no mar, que para iso foron feitos… Ou, no seu defecto, nun museo adicado ao mar. Un museo como o que, aínda que moitas veces pareza que nin nós mesmos saibamos que está aí, xa temos nesta cidade. Agora, onde si que non creo que teñan que estar os nosos barcos, por moi históricos que sexan, é nas nosas rúas. Non sei como o verá vostede, pero a min cústame moito imaxinar un atuneiro baixando pola Gran Vía, un arrastreiro buscando sitio para aparcar na Porta do Sol, ou un cargueiro convertido no 11 de Vitrasa. Señor alcalde, non é necesario que nos trate coma se fósemos parvos: agradecemos o seu interese pedagóxico, pero de sobra sabemos como é un barco, non é necesario que nolo recorde vostede chantándonos un en plena rotonda de Coia.
E moito menos se tal operación vai ter un custe de 300.000 euros, de 600.000 euros, ou de canto sexa. Porque a ese respecto tampouco se mostra vostede transparente, señor alcalde: di vostede que todo ese baile de cifras é falaz e mentireiro, e que o custe real será de «la mitad de la mitad de la mitad de lo que dicen los mentirosos» pero, iso si, sen concretar número ningún. Pois moi ben, señor alcalde. Pero tendo en conta que o seu barquiño non vai aparecer en Coia por arte de maxia, sexan esas cantidades as metades de seiscentos mil, de trescentos mil ou de cento cincuenta mil euros, o que está máis que claro é que algo custará, e que ese algo non vai ser precisamente pouco diñeiro, polo que seguimos a falar dunhas cantidades que resultan terriblemente indecentes á luz do tempo que vivimos. Porque por se xa o esqueceu vostede, señor alcalde, estamos nun tempo de crise brutal. Crise que, esa si, afecta practicamente a «la ciudad entera». Porque a nosa non é unha cidade burguesa, señor alcalde. Non somos Xenebra, nós non vivimos do negocio bancario. Nin somos París, nin o noso é a alta costura. E tampouco somos Abu Dabi, que aquí as nosas leiras dan patacas, non petróleo. A nosa é unha cidade proletaria, que onte foi mar e hoxe é automoción. Somos mans manchadas e feridas, polas redes que a nosa xente subiu do mar e máis pola graxa motores que os nosos compañeiros montan en Balaídos. Ese si é a nosa orixe e a nosa tradición, señor alcalde, e hoxe o noso presente é crise, que quen máis quen menos todos temos alguén nas nosas casas afectado por esa crise.
E, se a nosa non é unha vila burguesa, o barrio de Coia tampouco é que sexa precisamente «a milla de ouro» da cidade. Coia é, como tantos outros, un dos barrios vigueses onde a crise séntese día tras día. Estou seguro de que xa o fixo vostede, señor alcalde, pero, por se acaso, convídoo a repetir o meu paseo polo barrio, a ver cantos negocios atopa pechados, tendas en traspaso, locais en aluguer… Non, as cousas non van ben, e o último que os veciños de Coia precisan hoxe é ver como o seu alcalde despilfarra nin medio euro en aparcar un barco nunha rotonda con tanta e tanta axuda como se necesita noutros aspectos máis apremiantes. Unha pouca de sensibilidade, por favor…
É verdade que eu son, como di vostede, un deses que falan sen ser veciño de Coia, señor alcalde. Pero tampouco é menos certo que eu non son da CIGA, como tamén vostede di. Nin do Bloque, nin do PP, nin do PSOE. Eu son un veciño seu, da cidade, e como tal xa nin sequera «reclamo», senón simplemente prégolle que reconsidere a súa postura. Agora o que toca aparcar non son barcos, senón orgullos, señor alcalde, que o que os tempos piden é outro tipo de compromisos. Como broma xa nos bastou todo o episodio da cruz do Castro. Deixe vostede o barco na ría, ou léveo para o Museo do Mar, e invista os cartos que tiña pensado meter en tal disparate en obra social, señor alcalde. Done os cartos ao Banco de Alimentos, amplíe o gasto do Comedor Social, invista nas persoas, na xente que máis o precisa. Porque aínda que esa metade da metade da metade nada máis sexa un euro, señor alcalde, neste momento un euro no peto dun cidadán necesitado vale máis que unha flota enteira chantada nunha rotonda calquera.
