Decía Neira Vilas, nas súas “Memorias dun neno labrego”, “Eu son Balbino. Un rapaz da aldea. Como quen di un ninguén. E ademais, pobre…” Balbino andaba descalzo e o po quente dos camiños lle facía alancar e magoábanlle as areas. Cando amañecía xa lle doían o lombo e as pernas, pasaba frío no inverno e tiña gañas arreo de estar ao pé do lume, a escoitar faladurías de neves e lobos. Botaba ao corpo un gurrucho de caldo con broa e pingando no monte, aterecía, vendo por entre a choiva pantasmas bretemosas en cada árbore.
Desto non saben os nenos da vila, nin moito menos os rapaces e as xuizas de Marbella, como a que lle retirou a custodia do fillo de trece meses a una nai por vivir na Galicia profunda. Pensaría a xuiza na aldea de Balbino que describíu Neira Vilas en 1960, una aldea mestura de lama e fume, onde os cans ouvean e a xente morre cando está de Deus. Onde os rapaces eran tristes e tiñan a pobreza e os trafegos da terra aniñados nos ollos.
E sin embargo, eu sempre lembro a Balbino con agarimo e a aldea con emoción e tenrura, pensando nela con morriña e envexando dende a vila aos meus primos que viven no pobo con máis calidade de vida ca min, señorito de cidade ao que lle chegan os megas con dificultade e respira un aire viciado entre o tráfico, sen ver campo nin monte nin escoitar o vento entre as árbores nin ver estrelas no ceo.
O que non sabe a xuiza de Marbella é que Balbino quería andar mundo, ir por mares e terras. E andivo, como andivo a súa Galicia que sempre foi nai agarimosa e que hoxe é tradición e modernidade, mar e monte, vilas e cidades e orgullo dos seus fillos e fillas. A Galicia máis profunda está no corazón dos galegos e galegas aos que non lles falta atención nin coidado, estean onde estean, sen facer consideracións políticas. Botemos un foguete –literal ou figurado- para celebrar que non nos falta de nada e non perdamos o sorriso, sen prexuizo de que a xuiza marbellí rectifique como é de xustiza. E se chove que chova, qué bonita a choiva en Galicia, si non bota a chover todo o día!
