Operarios municipais e de Cespa, ante a dificultade de quitalo sen danar o pavimento, realizaron diferentes probas durante meses para finalmente optar polo uso dun produto químico e posteriormente a aplicación dunha máquina hidrolimpiadora propiedade de Cespa, a solución máis económica e menos invasiva, explica o Concello. Trala eliminación destas sinais horizontais suprimiranse as verticais.
O goberno socialista de Nigrán asegura que manifestou dende o inicio a súa oposición a esta actuación do anterior mandato porque considera que se fixo de xeito improvisado e en vez de conciliar intereses de peóns e ciclistas crea conflitos e supón un auténtico perigo para os viandantes. «O carril bici feito polo PP ocupa en zonas de Panxón e Lourido o 100% da beirarrúa (obrigando aos peóns a camiñar pola estrada) e no paseo de Panxón os vehículos non teñen outra opción que invadir o propio carril-bici. Ademáis, maceteiros, farolas e bancos o interrompen en todo o tramo, supoñendo un obstáculo máis á circulación. Todo elo xera perigo ou sensación de perigo, polo que o borrado é tamén unha das peticións máis demandadas pola veciñanza, que dende a súa implantación en febreiro do ano pasado comprobaron o despropósito do deseño», indican dende o goberno municipal.
“Apostamos pola creación de sendas peonís e carrís-bicis que fagan de Nigrán un municipio amigable para as persoas, pero sempre ben plantexados e sen que supoñan un perigo engadido ao propio tránsito de peóns ou ciclistas, xa que é o que precisamente deben favorecer”, subliña Juan González, alcalde de Nigrán. Así, o rexedor aposta pola creación dun plan de mobilidade que baixo a supervisión de técnicos defina claramente estes espazos, de xeito que resulten sempre seguros e eficaces e nunca quiten prioridade aos peóns. “A mobilidade peonil é a forma máis natural e básica de desprazarse, ningún outro tipo de mobilidade pode substituíla”, considera González, que aposta por políticas que prioricen aos peóns seguido de bicicletas, transporte público e vehículo privado. Precisamente, o carril-bici incumpría todas estas premisas: os peóns non podían camiñar polas beirarrúas nen sentarse nos bancos sen perigo de atropelo, e por outro lado, as bicicletas víanse obrigadas a sortear todo tipo de obstáculos perigosos que atrancaban o carril e mesmo vehículos. “A súa creación supuxo relegar ao viandante a un segundo plano, cando precisamente todo deseño urbano debe contemplar o contrario”, considera González.
