É colocada con toda solemnidade a primeira pedra do peirao, obra ansiosamente esperada e bautizada desde tempo atrás co pomposo título de la nueva población. Tratábase, en efecto, de avanzar cara ao mar, procurando terreos chans e espazosos que permitisen o libre crecemento da cidade, estreitamente constrinxida na súa localización orixinaria. Asisten ao acto as primeiras autoridades provinciais e locais, sendo bendicida a primeira pedra polo bispo de Tui. “As salvas de artillaría dos castelos e buques gardacostas; as descargas das tropas, estrondo dos forguetes e berros de lidicia do xentío, resoaban ao mesmo tempo que a marcha real, tocada pola banda de música.- Unha comparsa de inocentes e fermosos nenos de ambos os dous sexos dirixiron ao ceo harmoniosos himnos pola prosperidade do país e saúde da SS.MM, e augusto Príncipe, cuxo natalicio quixo celebrarse nesta cidade coa inauguración das obras.”(Faro de Vigo do día 17)
Houbo un xantar extraordinario ca Casa de Beneficencia e banquete oficial na fonda León de Oro. Aquí falouse e brindouse por todo o alto, propugnándose con exemplar euforia a liberdade de comercio entre as nacións. “Foi notable a animación que reinou nos festexos da tarde e noite. Os fogos artificiais, música e iluminación distraeron ao público, distinguíndose pola profusión de luces e adornos que ostentaron, as fachadas do concello, consulado inglés, xulgado de primeira instancia e Circo Recreativo. Rematando as emocións de tan placenteira velada co gusto de ver elevar un globo na Praza e asistir a un concorrido baile de máscaras no teatro, sen que, no medio de tanta confusión e alegría, houbese que lamentar a menor desgraza nin desgusto.”
Como se ve, aquelas boas xentes de hai un século non se privaron de nada: canonazos, foguetes, banquete, baile de máscaras e … globo. Vigo víase xa en ídem coa súa ampla e flamante “nova vila”. Pero non todas as cousas tiveron que ir dereitas porque ao ano seguinte o ilustre poeta vigués José M.ª Posada y Pereira – digamos, de paso, que non ten unha mala rúa co seu nome – desafógase contra as obras do peirao:
“Quen fixo o peirao de Vigo?- pregunta o lector discreto, – que apenas de facerse acaba – e din que está desfeito?- E diga, señor Lucas,- é a súa mercé arquitecto?- Arquitecto, non señor,- pero tampouco son cego;- que grazas ao Creador, – me de un par de luceiros, capaces de facer subir- vinte peiraos ao cerebro, – e conservalos nel- como perpetua lembranza.- E se a súa mercé participa,- o mesmo que o vulgo mecio- da estúpida opinión- de que o peirao non está bo?- Eu, meu señor contratista,- as opinións respecto: pero polos desenlaces, aberturas ou piropos das pedras, que debesen – manterse en lazo estreito; – e polo mesmo que todos observan o que eu observo; – a saber, que xa o martelo- do sur desune os seus membros,- tanto. Que xa deixan paso- a cen pernas cando menos, e ao mesmo tempo de albergue – a mil anfibios servindo, – discorro, e discorro ben, – que nada ten de bo,- e tanto ten de malo- que dentro de pouco tempo- dunha ruína moderna- terá o apreciable mérito…”
E non esquezamos que Posada e Pereira tiña os ollos inxenuos de poeta, así como a lira pronta sempre para entoar himnos ás glorias, máximas e mínimas, da cidade.
13 de decembro de 1857. Xosé María Álvarez Blázquez. «A Cidade e os Días. Calendario Histórico de Vigo» (Xerais, 2008)
