Este ano, Pedro Feijoo publicou a súa sétima novela, e décimo libro en total, que xa está a arrasar nas librerías: Ninguén contará a verdade. E hoxe tivo o detalle de concedernos un intre para que falemos disto e doutras moitas cousas.
En primeiro lugar, Pedro, grazas polo teu tempo e parabéns por esta novela, que xa temos nas mans. Que podes contarnos dela sen destripar moito?
Eu diría que se trata dunha novela sobre a corrupción a todos os niveis posibles. Non só político… De feito, e se me apuras, eu incluso me atrevería a asegurar que o ámbito do político é o de menos, tanto na historia como na realidade, xa que, á fin e ao cabo, a política nada máis é un dos múltiples campos por onde se deixan entrever os múltiples tentáculos dese monstro inmenso e desapiadado que é a ambición dos poderosos.
É o teu segundo Premio Xerais, doce anos despois, e o teu quinto premio de novela. Significa isto que os fans de Lamatumbá poden darche por perdido definitivamente?
En realidade este é o meu primeiro Premio Xerais, xa que hai doce o que sucedeu foi que, a falta dun único voto, quedara finalista pola novela que un ano máis tarde aparecería baixo o título xa máis que coñecido de Os fillos do mar, que tantas alegrías me leva dado ao longo dos anos. De xeito que, en efecto, os fans de Lamatumbá poden estar tranquilos en todos os aspectos: os grupo está ben a salvo sen min!
Ninguén contará a verdade está sendo definida como thriller político, novela negra, novela de investigación… Ti tes unha definición propia ou deixas que as historias sigan o seu camiño?
Eu creo que se trata dunha novela sobre a corrupción a todos os niveis. Agora, como dun tempo a esta parte parece que haxa que poñerlle etiquetas a todo, e cada vez dás con marcas máis e máis estrambóticas e ridículas, eu deixaríao en “Thriller corrupto”!
Dis dela que é unha novela que ten moita verdade e tamén é moi complexa, cunha chea de voces que achegan a súa visión dos feitos.
Si, é certo que esta novela ten máis personaxes que as anteriores. Pero, sinceramente, non concibo outra maneira de presentar esta historia. Por máis que nos queiran contar que a corrupción é un mal que nada máis afecta á cousa política, en realidade e como antes sinalaba trátase dun problema que abrangue moitos máis campos que o estritamente político. A corrupción está nas relacións empresariais, administrativas, informativas, financeiras… De aí que non tardase en comprender que tentar contar esta historia desde unha única perspectiva sería cando menos parcial, partidista. Se pretendo transmitir unha imaxe o máis honesta posible de en que consiste realmente isto da corrupción, ata onde chega, a miña obriga pasa por cubrir todos os campo posibles, e que sexa o lector que teña toda a información ao seu alcance para sacar as conclusións que considere oportunas.
Desde logo, ten moito en común, en canto a esa verdade, con obras anteriores como Os fillos do mar, Un lume azul ou A memoria da choiva: reporteiros, investigadores, policías, altos cargos políticos e persoas moi influentes aparecen nas túas historias, e sempre en localizacións recoñecibles que aumentan a identificación do lector. Es algo así como «o novelista dos feitos que poderían ser reais»?
¡Ja ja ja! Supoño que si… En certo modo, entendo que esa é unha das marcas da casa. Pero teño a sensación de que se trata dunha ferramenta ben poderosa, a curiosidade do lector. A estas alturas xa sei con claridade que se eu afirmase calquera cousa nunha novela talvez podería convencer algún lector. Pero sei con aínda máis seguridade que se sinalo con insistencia esta localización, ou as raíces na vida real de algunha das situacións que describo nas miñas novelas, o lector sempre vai ir buscar por que ese edificio, por que esa casa, ou que haberá de certo en realidade na ficción que eu propoño… E así, entre todos, acabaremos conformando un diálogo moito máis poderoso que calquera das preguntas que eu poida propoñer.
Precisamente a verdade é un dos valores que máis se poñen en dúbida hoxe en día, cos medios de comunicación tradicionais sometidos a acusacións permanentes de manipulación, a intromisión da política en tódolos ámbitos, as fake news, a inmediatez da información… Estamos faltos de verdade ou temos demasiada?
En absoluto. Non é que teñamos demasiada verdade, é que nestes momentos estamos máis faltos dela que nunca. E precisamente porque os que a coñecen, conscientes do moito que lles vai na súa ocultación, están decididísimos a seguir enganándonos, a seguir despistándonos cun montes e montes de mentiras disfrazadas de verdades absolutas. Hoxe, máis que nunca, volve ser necesario o traballo dos bos xornalistas, dispostos a sacar á luz toda a verdade posible. É por iso tamén que, á fin e ao cabo, hai tanto interese en desprestixiar o traballo do xornalista, porque os que mandan (e refírome aos que mandan de verdade, non aos políticos de turno) saben perfectamente da enorme importancia dos xornalistas. Á fin e ao cabo, unha sociedade desinformada e unha sociedade altamente manipulable. Algo que, por suposto, a eles lles vén moi ben…
Realmente as túas novelas non se len, devóranse, por culpa dese ritmo que engancha e fai que o lector necesite pescudar quen está detrás de todo, quen o matou, que significa esa inscrición na fonte… E con esta ocorre o mesmo.
Bueno, é certo que nas miñas novelas o ritmo é unha cuestión determinante. Como nunha boa canción, ou, mellor dito, como nun concerto ben deseñado, cómpre saber en que momento acelerar o ritmo, en que momento soltar as lentas para que o público descanse, e mesmo en que parte do set list largar os nosos grandes éxitos. E si, supoño que aí é onde aínda se pode entrever o músico que unha vez fun. Pero, por suposto, o ritmo non o é todo… Na partitura tamén debe haber unha melodía atractiva, unha bos harmonía que a soporte e, sobre todo, unha boa historia que contar. E, o que é máis importante: non esquecer nunca que unha canción, por boa que poida ser, non é nada sen alguén ao outro lado disposto a cantala contigo…
Moitas grazas por este intre tan agradable. E a gozar do éxito tan enorme que ten xa este libro e que é plenamente gañado.
É certo. A acollida non podería ter sido mellor nin nun millón de vidas. Ademais de ver a luz coa concesión do Premio Xerais, a novela en galego esgotou a súa primeira edición en menos dun mes, e a segunda, case igual de extensa que a primeira, vai seguíndolle os pasos, mentres que a versión castelán saíu á venda directamente solapando a primeira e mais a segunda edición. Cifras de récord, abofé, que, sobre todo, non serían posibles sen o apoio constante das decenas e decenas de milleiros de lectores e, moi especialmente, lectoras que libro tras libro, e cada vez máis, agardan e apertan a saída de cada novo título. Por iso, e por moi pesado que poida parecer nas miñas redes sociais, eu non podo máis que facer unha e outra vez o mesmo: dar as grazas, mostrar o meu agradecemento máis sincero a todos os lectores e lectoras que fan que algo tan fermoso como isto siga sendo posible. De todo corazón, moitísimas grazas.
